Pragermanie - tak na ogół nazywano ludy epoki brązu w południowej Skandynawii i Jutlandii - rozpoczynają ekspansję na tereny dzisiejszych Niemiec i Francji. Największy rozkwit polityczno-gospodarczy przypada na okres panowania Karola Wielkiego (768-814). W 843 r. na mocy traktatu w Verdun cesarstwo zostaje podzielone między trzech synów Ludwika Pobożnego. Powstają nowe państwa - Francja, Niemcy, Włochy.
Koronacja Ottona I Wielkiego na cesarza Niemiec w 962 r. zapoczątkowuje powstanie Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Nazwa ta ma odzwierciedlać dominującą rolę w ówczesnej Europie i nawiązywać do uniwersalnych tradycji Cesarstwa Rzymskiego.
W drugiej połowie XI w. następuje osłabienie gospodarki Niemiec. Umocnienie władzy w prowincjach nie daje szansy na silne zjednoczone królestwo. Wszelkie konflikty wewnętrzne (powstanie rycerstwa, wojny chłopskie, a w rezultacie wojna trzydziestoletnia) niweczą próby odbudowania władzy monarszej.
W okresie Wiosny Ludów ujawniają się nastroje zjednoczeniowe narodu niemieckiego. Wojna francusko-pruska w 1871 r. przynosi zwycięstwo Niemcom. Kanclerzem Niemiec zostaje Otto von Bismarck. Jego ekspansywna polityka przyczynia się do wzrostu potęgi ekonomicznej Niemiec.

Dwie wojny światowe

W 1914 r. wybucha I wojna światowa między blokiem sojuszników (Niemcy, Austro-Węgry, Włochy) a krajami Ententy (Francja, Rosja, Wielka Brytania).
Po przegranej wojnie w 1918 r. powstaje Republika Weimarska. Destabilizacja polityczna i trudności gospodarcze ciągnące się po klęsce I wojny światowej sprzyjają nasilaniu się ruchów nacjonalistycznych. Prawicę zdominowuje utworzona w 1919 r. faszystowska partia NSDAP. Przywódcą partii zostaje Adolf Hitler, mianowany następnie w 1933 r. na urząd kanclerski. Hitler doprowadza do powstania sojuszu Berlin-Rzym-Tokio (rok 1937), a dwa lata później (1939 r.) rozpoczyna ekspansję na Europę, doprowadzając do wybuchu II wojny światowej. Tragiczną kartą tej wojny jest prowadzona na skalę masową zagłada Żydów. Wojna pochłania miliony ofiar, przede wszystkim narodowości słowiańskiej. W 1945 r. następuje wreszcie jej kres, kiedy to Związek Radziecki i USA zmuszają Niemcy do bezwarunkowej kapitulacji.

Po II wojnie światowej

Cztery lata później powstają dwa państwa niemieckie: Republika Federalna Niemiec - RFN (utworzona wg zachodniego modelu ustrojowego przez Francję, USA i Wielką Brytanię) oraz Niemiecka Republika Demokratyczna - NRD (oparta na wzorach radzieckich). W RFN władzę kolejno sprawują: Konrad Adenauer (1949-1963), Ludwig Erhard (1963-1966), Willy Brandt (1969-1974), Helmut Schmidt (1974-1982), Helmut Kohl (1982-1998), Gerhard Schrőder (od 1998). W NRD reprezentantem niedemokratycznego, autorytarnego reżimu była partia komunistyczna SED.
Nasilające się w kolejnych latach tendencje reformatorskie w Polsce, ZSRR i na Węgrzech zmierzające do demokratyzacji powodują w 1989 r. upadek muru berlińskiego dzielącego oba państwa. Zostaje zniesiony monopol władzy SED, zlikwidowana służba bezpieczeństwa, I sekretarz Erich Honecker odsunięty od władzy. Plan Helmuta Kohla dotyczący zjednoczenia Niemiec doprowadza do otwarcia Bramy Brandenburskiej, zniesienia wiz oraz do przymusowej wymiany dewiz. Nastała wolność podróżowania. Zmiany gospodarcze pociągnęły za sobą olbrzymie wydatki. RFN przekazywała gigantyczne pieniądze na rzecz wyrównania poziomów gospodarczych.
Dziś zjednoczone Niemcy borykają się z recesją gospodarczą i rosnącym bezrobociem, ale nadal odgrywają decydującą rolę w Europie Zachodniej.